Fantastyczny realizm

Twórczość Andrejewa wykazuje silne powinowactwo z ?fantastycznym realizmem” Dostojewskiego, z którego przejęła niezwykłe postacie bohaterów, często typy psychopatologiczne stojące na granicy obłędu. Obu pisarzy łączy zainteresowanie wyjątkowymi stanami emocjonalnymi ludzi znajdujących się w niezwykłej, czasem wręcz paradoksalnej sytuacji. Obaj uprawiali prozę o wielkim ładunku filozoficznym. Ale w zakresie problematyki i jej interpretacji Andrejew wniósł wiele elementów nowych. W przeciwieństwie do Dostojewskiego nie pasjonował się problematyką społeczną i nie dawał pozytywnych propozycji ideowych, lecz całą uwagę skupił na zagadnieniach metafizycznych, akcentując znikomość człowieka w obliczu wszechświata. Właśnie ów ?kosmiczny pesymizm”, jak trafnie zauważył Górki, był ?nowym słowem” Andrejewa w literaturze rosyjskiej, ale, dodajmy, słowem, które często odgrywało ujemną rolę społeczną. Andrejew był ?jednym z najbardziej oryginalnych” pisarzy rosyjskich nie tylko dzięki nowej problematyce twórczości. Odegrał określoną rolę jako prekursor ekspresjonizmu, jako twórca nowej metody artystycznej. Andrejew nie stworzył szkoły literackiej i nie znalazł wielu naśladowców. Pozostał pisarzem samotnym, którego pewne utwory są już dziś pozbawione wartości, ale równocześnie jest autorem szeregu dzieł, które nie straciły na aktualności dzięki problematyce dotyczącej losu ludzkiego.